Het was een week van vrolijkheid, stress, geluk en trots. Het ging alle kanten op van een mooi feest tot het ineens geen Nederlander meer zijn.

Het begon het allemaal heel relax afgelopen zondag met een afscheidsborrel voor familie en vrienden. Op het gezellige terras van het Stadscafe in Amersfoort proosten we op dit prachtige project.  Er is zoveel gebeurt afgelopen jaar. Van een plan op losse poten waarbij ik nog geen flauw benul had wat er allemaal mogelijk zou kunnen zijn naar een eigen stichting en een samenwerking met het Prinses Maxima Centrum en de VOKK.  Wat er al niet kan ontstaan door gewoon te doen en te luisteren naar je hart, het is ongelofelijk. Om dit met alle lieve mensen om mij heen te kunnen delen voelt bijzonder en kan ik alleen maar heel dankbaar voor zijn.

Dankbaar ben ik ook naar de de 2 heren rechts op de foto Mart Blaauwgeers en Simon Rosmolen 2 goede vrienden en tevens bestuursleden van Stichting DreamCycle. Dankbaar  voor hun hulp en support. Ook is mijn dank groot  aan Jan van der Waa voor ons prachtige logo en aan Roel Blaauwgeers voor zijn programeer skills dankzij hem ziet de website er zo geweldig uit!

Afgelopen dinsdag kreeg mijn euforie een hele andere wending. Ik werd gebeld door de gemeente dat ik een afspraak had voor een de aanvraag van een 2e paspoort maar dat dit heleaal niet mogelijk was omdat ik niet meer in Nederland ingeschreven zou staan. Ik schrok me rot! “Hoe bedoelt u sta niet meer ingeschreven?” “Nou meneer er staat dat u geemigreerd bent naar België”. “Maar dat zou pas 21 september moeten gebeuren” “Hier staat dat u per 19 augustus bent uitgeschreven”. Je snapt het, ik volop in de stress. “Ja meneer, u bent nu ook niet verzekerd”. Terwijl ik net onderweg was om een visum aan te vragen voor India. Gelukkig moest ik daarvoor toch in Amsterdam zijn dus ging ik eerst maar even langs de gemeente.

Een vriendelijke dame bij de bali verteld mij dat dit heel misschien wel terug gedraaid kon worden. Daarvoor moest ik wel naar een andere bali. Met gemixte gevoelens zat ik te wachten. Aan de ene kant dacht ik, dat komt allemaal wel goed, aan de andere kant ging er een gevoel door mijn buik alsof ik in een achtbaan zat. Eenmaal aan de beurt vertelde de mevrouw achter het bureautje mij dood leuk dat ik 6 weken moest wachten als ik het terug wilde draaien. Nu ging het gevoel in mijn buik van een achtbaan naar een parachute sprong. Ik slikte en vroeg voorzichting “kan ik mij niet opnieuw inschrijven?”. “Ja dat kan maar dan heb ik wel een huurcontract nodig”. Die had ik natuurlijk niet bij mij, volgend probleem!

Ik belde al mijn huisgenoten. Godzijdank nam mijn huisgenootje Anne op en was zo lief mij foto’s van de huurovereenkomst te sturen. Nog was de dame niet helemaal tevreden, ik moest kunnen bewijzen dat ik daadwerkelijk huur had overgeschreven. Toen ik dit kon laten zien kwam mijn buik weer een beetje tot rust en overheerste weer het gevoel van, het komt wel goed. Ik was weer gerust en per 11/9 ben ik als het goed is weer Nederlander. Tot die tijd nog maar even voorzichtig, ik ben ten slotte nog steeds onverzekerd haha.