Half oktober verliet ik het idilische Frankrijk en fietste het prachtige Zwitserland binnen. Net over de grens, in Basel, streek ik neer en stond mij een ontmoeting te wachten waar ik lang naar heb uitgekeken. Een ontmoeting met iemand die ik 1,5 jaar geleden heb leren kennen tijdens een zeer intense periode in het groene hart van onze aardbol, de Amazone. Een plek die mijn leven heeft veranderd.  Ik neem jullie even mee naar het ontstaaan van mijn fietsreis, daar waar de zaadjes gepland werden voor Stichting DreamCycle.

De Amazone
Begin 2017 vertrok ik met mijn backpack naar Zuid-Amerika. Onwetend en zonder enige verwachting stapte ik in het vliegtuig. Mijn keuze om te gaan reizen door Zuid Amerika is ontstaan vanuit een lang gekoesterde droom om de Amazone te zien.

Als klein jongetje was ik al gefascineerd door de jungle, in mijn ogen de pure natuur. Prachtige fel gekleurde planten, gigantische bomen, tropische vogels, apen en watervallen, een paradijs.
Ik genoot enorm van de overweldigende maanden in Argentinië, Chilli, en Bolivia. De vrijheid om alles te kunnen doen wat je wil waar je zin heb en ook nog eens prachtige dingen zien. Maar in mijn achterhoofd zat continu “Ja Jits dit is allemaal geweldig maar straks komt pas echt waar je het allemaal voor doet, de jungle!”

Arco Iris
Uiteindelijk kwam in Iquitos (Peru) mijn droom in vervulling. En hoe! Via via had ik gehoord van een zelfvoorzienende gemeenschap die in de jungle woonde, genaamd Arco Iris (wat regenboog betekend). Ik voelde aan alles dat ik daar naar toe moest.
Na een uur lopen in het donker, over een modderig dun pad dwars door de jungle, kwam ik uit bij houten hut. Een jongen groette mij middels een knuffel. Ik had hier niet op gerekend maar oké het was wel een heel hartelijk ontvangst.

Na een nacht op een matrasje in een bamboe huis ontwaakte ik een paradijs. Vogels die de meest mooie liederen fluiten, gigantische palmbomen en groep mensen die rust, warmte en harmonie uitstralen.
Ik wist niet precies waar ik was beland maar ik wist wel dat ik mijzelf er helemaal voor open moest stellen en het moest laten gebeuren. Al snel werd duidelijk dat de groep functioneerde als een grote familie, waarin je onvoorwaardelijk word opgenomen. La familia (de familie) bestond uit 20 á 30 personen die op elk vlak samenwerken om de gemeenschap draaiende te houden. Samen zorg je voor voedsel, water, het onderhoud van de hutten, het eten en voor elkaar. Eigenlijk de basis principes van het leven.
Doordat je vrijwillig werkt aan het behoud van gemeenschap betaal je bijna niks (5 euro per dag) voor je verblijf, eten en drinken en na een maand is het gratis.  Doordat er weinig tussenkomst van geld is komt het neer op een basis van vertrouwen, normen en waarden, liefde voor elkaar en voor de natuur.

Confrontatie met leukemie
Het contrast met het leven thuis was onzettend groot. Dit zette mij aan het denken. “Wat wil ik eigenlijk verder met mijn leven? Is datgene wat ik nu doe echt wat ik wil blijven doen? Waar word ik echt gelukkig van?”
Gelukkig bied Arco Iris alle ruimte om jezelf te ontdekken en ondersteund de oprichter van de gemeenschap (Arbol) je hier bij. Er is gelegenheid om door middel traditioneel plantmedicijn van de Indianen uit de Amazone genaamd Ayahuasca verheldering te krijgen van je gedachtes en gevoelens. Middels een streng dieet onder begeleiding van de shamaan (spiritueel genezer) kwamen er bij mij een hoop diep gewortelde gevoelens naar boven. Zo ook mijn ziekte geschiedenis, de leukemie.
Ik voelde pijn in mijn hele lijf en was even terug in het ziekenhuis voor mijn gevoel. Dat de kanker een grote invloed heeft gehad op mijn kijk op het leven voelde ik altijd wel maar ik kon het niet goed plaatsen en ik wist niet goed wat ik er mee aan moest.
Ik wilde niet mijn hele leven slachtoffer zijn van kanker, er aan herinnerd worden en een leven opbouwen na de kanker. Dit verging mij aardig goed en ik zie er ook de positieve kant van in. Door wat ik mee gemaakt heb ben ik altijd positief en zal ik altijd een klein licht puntje zien aan het eind van de tunnel. Toch kon ik er niet omheen dat ik mij soms anders voelde en mij afvroeg “ Is dit waar hebt om gaat? Studeren? Geld verdienen? Carriere maken? “
Het liet mij inzien dat ik eerst het verleden moest verwerken en accepteren voordat ik verder kon.
Ik realiseerde mij dat datgene wat ik al die tijd voelde is wat ik wil, vrijheid! Vrijheid om te doen wat ik denk dat goed is, hoe ik denk dat ik mijn steentje bij kan dragen aan een betere wereld. Mijn ervaring met leukemie omzetten van iets zwaars en beladen naar iets positiefs.
Datgene waar ik geraakt was in het diepste van mijn vertrouwen mezelf en in mijn eigen lichaam omzetten in kracht om te leven. Het leven te lijden zoals ik dat wil. Vrijheid, avontuur ,nieuwe dingen ontdekken en leren van andere gebruiken en culturen.
Zo groeide de wortels van dit project. Ieder heeft zijn/haar trauma’s en ik geloof dat daar de grootste levenslessen inzitten.  Voor mij was dit de leukemie en door te doen wat ik zo mooi vind, reizen, hoop ik kinderen met kanker en survivors van kinderkanker te inspireren om net als ik hun dromen na te leven.

Vrienden van de Jungle
Tijdens de weken die ik verbleef in het Amazone gebied leerde ik Jonathan kennen.  Vanaf moment één was er een klik. We konden praten over het proces waar we inzaten, we maakte samen muziek, inspireerde we elkaar en hebben we enorm veel gelachen.

Een bijzondere vriendschap bloeide op en ook toen ik terug was in Nederland hielden we contact via whatsapp en skype. We bleven elkaar volgen en nu was het dan eindelijk zover dat we elkaar weer konden zien. Ken je dat gevoel dat je met iemand zo’n goede band heb dat als je elkaar heel lang niet gezien heb je gewoon weer verder gaat waar je gebleven was? Alsof je elkaar gister nog gezien heb, prachtig vind ik dat.
We zijn beide gegroeid door onze tijd in de jungle en we zijn beide een nieuw pad ingeslagen. Ieder op onze eigen manier maar door open te staan voor elkaars inzichten hebben we opnieuw veel van elkaar kunnen leren.  Een mooie vriendschap met zijn oorsprong in de oerwoud van de Amazone.

Volgende keer…
Vanuit Basel vervolg ik mijn weg dwars door Zwitserland richting Italië. Dit keer doe ik dat niet alleen maar heb ik een weekje gezelschap van mijn jongere broer Taco. Dat belooft een avontuur te worden. Tschüss!