Een zwervend bestaan

Negen weken geleden was ik mijn tassen aan het inpakken voor deze grote uitdaging. Enthousiast en klaar om het avontuur aan te gaan. Althans klaar…ik wist voor de eerste nacht waar ik ging slapen, namelijk in Nijmegen bij mijn goede vriend Makz, maar verder had ik nog niets geregeld. Plannen is niet bepaald mijn sterkste kant en dit heeft zo zijn voordelen en nadelen.

Voor zover mogelijk heb ik mijn kleding, tent en slaapspullen afgestemd op de mogelijkheden van extreme weersomstandigheden van hitte en droogte, maar ook koude temperaturen onder het vriespunt en neerslag. Ik had geen flauw benul wat mij te wachten stond. Ik heb niet van tevoren een vaste route met gereserveerde slaapplaatsen gepland. Waar en hoe ik precies zou gaan slapen waren allemaal vraagtekens. Daarnaast was de combinatie van fietsen en kamperen mij ook onbekend. Ik heb namelijk geen ervaring met bijvoorbeeld een fietsvakantie. Ik nam een sprong in het diepe zullen we maar zeggen.

Ondanks dat ik vertrok in het najaar,, heb ik ontzettend geluk gehad met het weer. Het was alsof de zomer een verlenging kreeg. De maanden september en oktober was het namelijk erg goed weer. Dit gaf mij de rust en gelegenheid om aan het idee van een zwervend bestaan te wennen, zonder afleiding van vervelende weersomstandigheden. Dit had ik wel nodig want, zoals ik eerder aangaf, ben ik geen goede planner. Plannen vermijd ik zoveel mogelijk omdat plannen voor mijn gevoel mijn vrijheid beperkt.

Vrijheid, is voor mij een van de meest waardevolle dingen in het leven. De mogelijkheid om te doen wat goed voelt en te doen waar je op dat moment zin in hebt. Op het moment dat ik iets plan, kan ik er op dat moment misschien oké mee zijn. Maar de volgende dag kan het zijn dat ik totaal ergens anders zin in heb, wat dan? Wat als ik onderweg nou een hele mooi plek tegenkom waar ik even wil blijven? Of de rit is toch zwaarder dan ik dacht. Door zo min mogelijk vast te leggen behoud ik mijn vrijheid om mijn “plannen” aan te passen.

Omdat de weersomstandigheden zo prettig waren kon ik gemakkelijk mijn plannen wijzigen. Wat voor mij ideaal was, maar als je er over nadenkt ook zorgwekkend kan zijn. Dagelijks bedenk ik de bestemming voor de volgende dag, daar zoek ik dan een slaapplek uit. Dan zijn er voor meerdere opties.

Optie 1: Couchsurfing, dit is een app voor reizigers waar particuliere aanbieders een gratis slaapplek aanbieden. Dit kan op een logeerkamer zijn of bijvoorbeeld op de bank. Via deze app verstuur je een verzoek en de aanbieder kan dit verzoek accepteren of afwijzen. Dit is een geweldige manier voor een unieke ervaring. Omdat je bij lokale mensen overnacht en de kans krijgt deze mensen en hun cultuur te leren kennen.

Optie 2: Een camping, op de meeste campings er is wel plaats. Dit is snelle, goedkope en veilige manier van overnachten. Hiervoor hoef ik alleen mijn tent even op te zetten.

Optie 3: Wild kamperen, als ik geen ‘couchsurfplek’ gevonden heb en er is geen camping beschikbaar. Dan kijk ik terwijl ik fiets naar een geschikte plek om de nacht door te brengen. Dit doe ik het liefst niet te dicht bij een grote weg, maar ook niet volledig in ‘the middle of nowhere’. Als het mogelijk is dan installeer ik mij in de buurt van een riviertje, lekker in de natuur.

Optie 4: Communities, dit zijn plekken waar mensen vaak zelfvoorzienend samen leven. Je kan daar bijna altijd gratis terecht onder de voorwaarde dat je meehelpt aan het voortbestaan van de gemeenschap. Alleen zijn de plekken vaak erg lastig te vinden en zijn er nog niet zoveel communities, maar het is een prachtige manier van samenleven.

Optie 5: Hostel of hotel, dit is voor mij de laatste optie omdat dit verreweg de duurste optie is. Omdat de duur van mijn reis nog onbepaald is bespaar ik zover ik dit kan.

Omdat ik niet ver van te voren plan, kan ik pas enkele dagen van tevoren een verzoek versturen via Couchsurfing. Dit is erg kort dag en heeft dus niet altijd succes. Soms kom ik ergens aan en zijn alle campings, hotels en hostels gesloten als ze er überhaupt al zijn. Want niet elke plaats beschikt over deze voorzieningen. In zo’n situatie heb ik geen slaapplek gevonden. “Wat moet ik nu doen?!”: gaat er dan door mijn hoofd.

Vervolgens laad ik mij weer op en stap op de fiets met de gedachte: “Ik vind wel iets”. Dit geeft een gek gevoel, ondanks dat ik alle vrijheid heb en mijn huis (tent) in principe bij mij heb. Voelt het dan toch alsof ik dan dakloos ben. Het is erg koud en ben alleen op m’n fietsje. In de kleine dorpjes ruik ik de geur van warm eten en een openhaard schieten. Op dit soort momenten voel ik mij alleen. Mijn eigen stem zegt dan in mijn hoofd tegen mij: ”Jits, lijpo wat ben je aan het doen man? Waarom ben je niet gewoon thuis gebleven veilig en warm?.”

Tegelijkertijd realiseer mij dan hoe enorm gelukkig ik mag zijn dat ik dit kan doen. Dat ik de fysieke en mentale mogelijkheid heb om te reizen. Maar ook de economische voorzieningen. De realisatie dat er mensen zijn die deze mogelijkheid niet hebben. Dat er daklozen zijn die geen uitweg hebben en elke dag dit eenzame gevoel hebben. Dat de kinderen met kanker in het Prinses Máxima Centrum misschien niet kunnen doen wat ze willen. Dat er survivors van kinderkanker zijn die er minder gelukkig vanaf zijn gekomen dan ik. Die een handicap hebben overgehouden en daardoor nog steeds worden beperkt in hun dagelijks leven. Ik ben dankbaar dat ik dit mooie avontuur mag beleven. Denkend aan hen die leiden/lijden, hen die vechten voor hun leven, zij die zo sterk zijn. Deze gedachte geeft extra kracht om de laatste kilometers uit mezelf persen. Zodat ik uiteindelijk een plek vind waar ik droog en warm kan slapen.         

Later effect of niet?

Tijdens mijn reis ontmoet ik ontzettend veel nieuwe mensen. Allemaal hebben zij een eigen levensverhaal, zo ook Zuzana. Zij is net als ik een survivor van kinderkanker. Zuzana komt oorspronkelijk uit Slowakije en momenteel werkt zij voor een Stichting ‘Kinderkrebs’ in Zwitserland. Zij ondersteunen gezinnen van kinderen met kanker en organiseren bijeenkomsten voor survivors. Wij spraken over onze ervaring.

Zuzana heeft op haar 14de een bot tumor gehad in haar linkerbeen.Na veel medicatie en operaties bleek ze een deel van haar been niet te kunnen houden en hebben ze haar scheenbeen en knie moeten vervangen met een prothese.

Hoe ben je omgegaan met de situatie toendertijd?
“Ik moest een hoop dingen laten omdat dit niet meer ging daardoor heb ik wel een andere puberteit gehad dan andere kinderen. Zo kon ik bijvoorbeeld niet meer fietsen, sporten of mee uit.”

Dat is voor mij heel herkenbaar, het niet kunnen wat je leeftijdgenootjes wel doen. Aan mij was niet zoveel te zien behalve dat ik een kop als een skippybal had door de prednison. Hoe was dit voor jou?

“Doordat ik een prothese heb loop ik anders en dat zien mensen gelijk. In het begin vond ik dit lastig omdat er een ongemakkelijke situatie ontstaat. Je bent ineens het middelpunt en daar hield ik niet van. Later ging ik dit juist opzoeken om mensen te dwingen mij te zien als ieder ander en kreeg ik er een kick van.”  

Door een afwijkende uiterlijk word je gedwongen om open te zijn over wat er aan de hand is, dat is niet altijd fijn omdat je er ook wel eens niet over wil praten en juist ‘gewoon’ wil zijn. Aan de andere kant dwingt het je om uit je schulp te kruipen en jezelf te laten zien. Waar je later ook profijt van kan hebben.

Een veel voorkomend na-effect van kanker is vermoeidheid, wat voor buitenstaanders soms moeilijk te begrijpen is. Ik heb voor mijzelf een strategie gevonden om hier mee om te gaan en dat is door middel van sporten. Door te sporten voel ik mij goed en energiek. Ik heb dat zelf nooit gezien als een effect van de kanker omdat ik ook een druk leven heb. Het lastig te zeggen is of ik hetzelfde gevoel had gehad als ik geen kanker had gehad.

Heb jij daar ook last van? “Ik merk wel dat ik minder energie heb dan leeftijdsgenootjes en dat ik daar rekening mee moet houden, maar het is lastig te zeggen of het daadwerkelijk een lange termijn effect is of niet.”

Je voelt je hierdoor dus niet perse beperkt in het dagelijks leven.    

Voel jij je nog wel beperkt door je prothese? “Nee eigenlijk niet, ik heb geaccepteerd dat ik bepaalde dingen niet kan doen en daar zoek ik mijn alternatieven voor.”

Je vertelde dat je erg sportief was, hoe doe je dat nu?
“Er zijn een hoop sporten die ik niet meer kan doen vanwege mijn knieprothese, maar sinds kort heb ik ontdekt dat ik kan langlaufen zonder klachten en ik vind het geweldig!”  

Ik heb enorm veel respect voor Zuzana. Ondanks dat ze beperkt  is, heeft ze haar alternatieven, staat ze positief in het leven en helpt ze ook nog eens kankerpatiënten en surviors! Prachtig!

Dreamers groep Facebook

DreamCycle heeft een besloten Facebook groep voor kinderen met en survivors van kinderkanker. Hier kunnen ervaring worden uitgewisseld, dingen waar je moeite mee heb of gewoon leuke ervaringen. Ook kunnen er op deze manier vragen gesteld worden aan Jitse. Wil jij lid worden meld je aan via Facebook.

Verder is natuurlijk iedereen vrij om vragen te stellen via een reactie of via info@dreamcycle.nl

Psssst wil jij kinderen met kanker de mogelijkheid geven om lekker te sporten? Wordt dan donateur van DreamCycle. Klik dan hier!