Nadat ik vorige week werd beroofd van mijn telefoon heeft het drama zich inmiddels verder voltrokken. Mijn grootste nachtmerrie is werkelijkheid geworden, mijn fiets is gestolen!

Toen ik eindelijk een beetje van de schrik bekomen van de beroving van angel open week, ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe telefoon. In het centrum parkeer ik mijn fiets in de drukste straat van Thessaloniki en zet hem vast met dubbel slot. Toen ik terug kwam kon ik mijn ogen niet geloven, ik liep terug de winkel in en weer naar buiten. Maar het was echt waar, mijn fiets was weg! Mijn hartslag ging van 60 naar 120 slagen per minuut en het zweet brak mij uit. Het kan toch niet waar zijn dit. In shock rende ik naar het dichtstbijzijnde politie bureau en sloeg alarm. Zelfs in zo’n geval gaat alles op z’n Grieks, de agenten bereiden zich rustig voor en stappen op de motor om uit te kijken naar mijn stalen liefde op 2 wielen.
Verslagen zit ik op de stoep voor het politiebureau. Binnen 2 weken ben ik alles kwijt, mijn communicatie met het thuisfront, mijn vervoersmiddel en mijn huis. Ik voel me leeg en kan niet beseffen dat echt gebeurt is.

Om aangifte te doen moet ik naar een ander politie bureau en verdoofd loop ik door de menigte van mensen. Ik voel de tranen branden in mijn ogen. Er schiet van alles door mijn hoofd; hoe hard ik gewerkt had om de fiets van mijn dromen te kunnen kopen, het avontuur wat ik ermee gemaakt heb. Alles is voor niets geweest. Daar ik loop dan beroofd van mijn spullen in een onbekende stad met onbekende mensen, ik voel me verdomd alleen. Ik voel dat ik mijn tranen niet langer meer kan vast houden en langzaam rollen ze over mijn wangen.

Eenmaal aangekomen bij de politie, moet ik wachten in een kamer die meer weg heeft van een gevangeniscel dan wachtkamer. Oud meubulair, de verf bladerend van de muur af en een knipperde TL-buis. Een groepje mensen zit te wachten. Er worden geen nummertjes getrokken, er is geen koffie of water en het duurt een eeuwigheid. Ieder heeft zijn verhaal en veelal berovingen. Uiteindelijk wordt mijn aangifte opgenomen en is het enige wat ik kan doen wachten en hopen op goed bericht.

Mijn vertrouwen in de overheid instanties in Griekenland is tot het minimum geslonken. Ik besluit zelf een zoektocht te starten via de media en een vindersloon van 1000 euro uit te rijken. Via een couchsurfer Tasos Karantakos, een journalist, kom ik in contact een groot magazine en zij willen mijn verhaal delen. Het begint te rollen en zelfs nationale Griekse televisie sluit aan.

Ik hoop dat de dieven of helers zich bedenken en besluiten toch het goede te doen. Al is de kans klein, niet proberen is mij geen optie. Voor mij is hoop sterker dan haat. En ik hoop mijn reis op wat voor manier dan ook voor te kunnen zetten!