Op reis maak je bizarre dingen mee, in elk land is het weer even aanvoelen hoe dingen werken. In elk land gelden weer andere regels, gaat men anders met elkaar om en heerst er een andere sfeer. Het aanpassen aan de locale standaarden is de kunst, maar niet alles is in te schatten soms wordt je verrast.  Van hartverwarmende gastvrijheid tot beschoten worden.  

Na prachtige zomermaanden in de mediteraanse paradijsjes ben ik verder getrokken richting het oosten. Zodra ik de grens over ging met Turkije merkte ik direct een verschil in cultuur. De mensen zijn warm en behulpzaam. Grappig dat zo’n lijntje op de kaart zoveel verschil maakt. 

Ik ben onderweg naar Istanbul, noodgedwongen op de vluchtstrook van de snelweg, vrachtwagens razen angstig dicht langs mij heen. Ik heb een veiligheidshesje aan en laat een stok met een plastic zak zo’n 1,5 meter uitsteken van mijn fiets om er zeker van te zijn dat de auto’s voldoende afstand houden. 

Het is een taaie tocht, het landschap is kaal en ik adem de vieze zwarte rook van de ronkende oude vrachtwagens in. Zwoegend langs de saaie weg fantaseer over een romantische stad met gezellig binnenplaatsen, markten en moskeeën die mij in het verschiet ligt.

Eenmaal aangekomen worden mijn verwachtingen grof onderuit gehaald. Torenhoge moderne wolkenkrabbers, lange files en een grijze smog wolken boven de stad. Nadat ik me een weg gebaand heb door het hectische verkeer kom ik aan bij het huis van een Turkse vriendin waar ik kan verblijven. Zeynep heb ik leren kennen in Zuid-Amerika, samen reisde we 3 weken door Patagonië. Ze vertelt over de Turkse cultuur, politieke situatie en geeft mij een rondleiding door de oude stad. In tegenstelling tot wolkenkrabbers bevinden zich in het oude gedeelte prachtige moskeeën, oude huizen en gezellige markten met overheerlijk eten. Vijf keer per dag galmt het prachtige gezang van de moskeeën over de stad, elke keer weer wordt ik er stil van. Ik bezoek de belangrijke moskeeën en het paleis waar de sultans van het Ottomaanse rijk verbleven. Mijn beeld draait bij en ik geniet van de diversiteit van de stad en haar rijke historie.

Vanaf Istanbul fiets ik zo’n 800 km richting het oosten, naar de regio Cappadocia. Dit is een van de plekken die al heel lang op mijn wensenlijstje staat. Het starten met fietsen valt niet mee na een tijdje stil gezeten te hebben in de stad. Zodra ik Istanbul uit ben begint het klimmen direct, soms zo stijl dat ik mijn fiets omhoog moet duwen. Desalniettemin is het het meer dan waard ik rij door prachtige berglandschappen en door kleine dorpjes waar ze volgens mij nog nooit iemand gezien op de fiets hebben gezien. Ik wordt overal hartelijk toegejuicht en uitgenodigd voor Turkse thee. De gastvrijheid is onvoorstelbaar, mensen doen alles binnen hun bereik om je te helpen en je een fijne tijd in hun land te bezorgen. Zo wilde ik bij een klein standje langs de weg tomaten kopen vervolgens nodigde ze mij uit voor lunch en kreeg ik brood en kaas mee, geld is ondergeschikt aan de gastvrijheid. Een mooie gedachtegang die bij zowel jongeren als ouderen voelbaar is. 

Eenmaal aangekomen in Cappadocia val ik van de ene verbazing in de andere. Het landschap is buitenaards, gigantische stalagmieten in bizarre vormen, huizen en kerken uitgehouden in rotsen en valleien in allerlei kleuren. Tussen de droog aandoende rotsen bevinden zich druivengaarden en appelbomen. Elke dag stijgen er bij zonsopkomst honderden luchtballonen op, een indrukwekkend gezicht. Ik kan het allemaal vertellen maar soms zeggen beelden meer dan woorden…

De winter komt eraan en ik moet vaart maken om op tijd in zuid Iran te zijn waar het klimaat mild is in de wintermaanden. Ik besluit de bus te pakken van Göreme naar Rize, de noordkust van Turkije. In Rize ontmoet ik Dennis uit Duitsland en Andy uit Engeland. Zij reizen ook met de fiets en zijn als ik onderweg naar Georgië. Binnen een paar uur tijd ontstaat er een mooie chemie tussen ons drieën. De volgende dag stappen we met z’n drieën op de fiets naar Georgië. De eerste stad die we aandoen is Batumi, een toeristische stad aan de zwarte zee. Er is niet veel bijzonders en de volgende dag rijden we de stad uit richting de eerste natuurparken. We zijn net de stad uit als er iets heel bizars gebeurt! 

Dennis staat langs de weg in de bosjes te plassen als er een auto stopt het raampje opendraait en hem begint uit te schelden in het Georgisch. Dennis draait zich om en roept in het Duits “wat wil je doen?”. Op dat moment zie ik de loop van een pistool uit het raam komen. Ik kan mijn ogen niet geloven, wat gebeurt hier?! Hij richt op Dennis, die terugdeinst en dan haalt hij de trekker over en rijdt weg. We schrikken ons kapot! Ik kijk naar Dennis die onze kant komt opgelopen en gelukkig is hij ongedeerd. Waarschijnlijk heeft hij op de grond geschoten maar de schrik zit er wel even goed in. 

We zijn op onze hoede maar al snel krijgen we door dat dit absoluut niks zegt over de Georgiërs. Ongeveer elke auto toetert naar ons om ons aan te moedigen. Al snel kunnen we er om lachen en realiseren we dat het gewoon een gek was die graag ruzie wilde en met zijn pistool wilde spelen. Wildplassen doen we vanaf dat moment maar even iets meer ongezien. 

We vervolgen onze weg en rijden van het ene nationale park in het andere. Ik heb nog nooit zo’n groen land gezien, eindeloze volledig begroeide bergen. We hebben ontzettend veel lol met z’n drieën en worden wederom enorm gastvrij ontvangen. Toen er storm op komst was mochten we bij een gezin in huis slapen. We werden rijkelijk volgestopt met lekkernijen uit eigen tuin en zelf gestookte Cognac. Het was geweldig om zo met z’n drieën gefietst te hebben en we hebben mooie vriendschap opgebouwd. 

Inmiddels ben ik in Tbisili, hoofdstad van Georgië, waar ik na 4 maanden weer herenigd ben met Blanca. Samen vervolgen we de reis naar India.

Als ik terugkijk op een jaar alleen reizen voel ik enorm veel dankbaarheid. Dankbaar dat ik dit heb mogen mee maken. Een jaar waarin ik met mezelf geconfronteerd ben, heftige tegenslagen heb gehad en vooral enorm veel geleerd heb. Het meest waardevolle wat ik geleerd heb is los kunnen laten. Het los kunnen laten van “controle”. Mij over te kunnen geven aan het universum. Het laten zijn, wat er zich dan ook voor doet. Alles gebeurt met een reden, er is geen goed of slecht er zijn alleen maar lessen. Dit geeft mij een innerlijke rust en vertrouwen. Ik voel me dankbaar dat te hebben mogen ervaren en ik sta te springen om mijn reis te vervolgen met Blanca! Tot de volgende!