We komen aan in Teheran de hoofdstad van Iran. Het land waar zoveel om te doen is, kernwapens, vrouwenonderdrukking geregeerd door streng Islamitische dictatoren. Dit is een kant die men in het westen voornamelijk voorgeschoteld krijgt. Maar hoe is het om daar als westerling te zijn? Ik neem jullie mee achterop de fiets door dit bijzondere land.   

Om de strenge winter hoog in de bergen te vermijden nemen we de bus naar vanuit Armenië naar Iran. Lichtelijk gespannen komen we aan bij de grensovergang niet wetend wat te verwachten. Bij de grenspost om Armenië te verlaten kijken ze mij streng aan. De blik van officier gaat van mijn paspoort naar mij en weer terug, de spanning bouwt zich op. Ik probeer het ijs een beetje te breken door een grapje te maken dat mijn uiterlijk wat veranderd is gezien ik al 15 maanden aan het reizen ben maar dit werkt niet.   

Ze ondervragen mij en kijken met een vergrootglas naar mijn paspoort. Zonder dat ik iets te verbergen heb krijg je toch het gevoel dat je iets illegaals gedaan heb. Het duurt zeker een half uur en Blanca wordt zenuwachtig dat onze bus weg rijdt. Er worden meerderde officiers bijgehaald en druk gebeld. Langzaam begint ons geduld aan zijn einde te komen. We horen de bus weg rijden en Blanca vergeet totaal dat we bij een grenspost staan en zet het op een lopen om de bus tegen te houden, niet de handigste zet bij een grensovergang haha. Een van de officiers rent achter haar aan, gelukkig zonder gevolgen kunnen we uitleggen dat onze bus vertrekt. Hierdoor kunnen wat druk uit oefenen en uiteindelijk laten ze ons door.  

Eenmaal aangekomen bij Iraanse grenspost gaat alles veel gemakkelijker. Twee vriendelijk lachende mannen helpen ons met de fietsen en heten ons welkom in Iran. We komen die ochtend vroeg aan in Teheran. We laden onze fietsen uit en rijden richting het centrum waar we via Couchsurfing een host hebben gevonden voor de komende nachten. Fietsen in een grote stad is altijd spannend en zeker in landen waar ze de verkeersregels met een korreltje zout nemen. Er zijn geen fietspaden zoals in Nederland dus we zijn aangewezen op de grote wegen. 

Het verkeer rijdt gelukkig niet hard en mensen geven elkaar veel ruimte. Vanaf het moment dat we van het busstation weg rijden tot aan onze bestemming zo’n 20 kilometer is een groot feest!
Mensen reageren ontzettend enthousiast op ons. Ze komen naast ons rijden en juichen ons toe, heten ons welkom in Iran en bieden ons fruit en water aan. De adrenaline en vreugde stroomt door mijn lijf, wat een geweldige eerste ervaring in Iran is dit! 

Aangekomen bij onze host, Keyvan, krijgen we een eigen kamertje in zijn appartementje. We slapen op een dun matrasje op de grond en hij slaapt in de woonkamer. We vallen met onze neus in de boter. Keyvan leert ons direct de bijzondere Iraanse gebruiken. Van origine komt hij uit Koerdistan die bekend staan om hun extreme vriendelijkheid, goede eten en muziek. Hij leert ons Koerdische dans, kookt geweldige maaltijden voor ons en neemt ons mee naar een (illegaal )huisfeestje. Nou denken jullie misschien waarom een huis feestje illegaal? 

In principe is een feestje niet illegaal maar op de manier het gevierd word wel. Er wordt namelijk alcohol gedronken, er wordt muziek wordt gedraaid met vrouwenstemmen en ook dragen de vrouwen geen hoofddoeken dit is allemaal bij de wet verboden. Als er een inval van de politie zou zijn wordt iedereen opgepakt. Kortom het is een lichtelijk gespannen feestje waarbij er af en toe een pauze is, de muziek gaat uit en de ramen opengezet worden om te luchten. Er wordt de hele avond samen gedanst en gelachen. We leren Iraanse dans en spreken met de onze generatie Iraniërs, we schrikken van hun situatie. 

Iran een land met een onwijs rijke cultuur, natuur en de liefste mensen die ik ooit ontmoet heb! Fietsend door dit prachtige land leren we stukje bij beetje meer over de cultuur en de huidige situatie waarin de Iraniërs leven. Vanaf Teheran trekken we verder richting het zuiden van Iran om de warmte op te zoeken. Overal worden we even hartelijk ontvangen en uitgenodigd voor thee, om mee te eten en zelfs om bij mensen thuis te komen slapen. 

We zijn onderweg naar Esfahan, het is het einde van de dag we hebben nog zo’n 10 kilometer te gaan de zon gaat langzaam onder en we hebben nog geen slaapplek. Onze lichamen zijn moe van de lange zware rit en we zijn bezig met de laatste beklimming als er een auto naast ons komt rijden. Een vriendelijke man vraagt waar we slapen? Ik haal mijn schouders op en vertel hem dan we nog een idee hebben. Zonder te aarzelen zegt hij “you can sleep at my house if you want”. 

Het komt als een geschenk uit de hemel. We gaan met hem mee en worden toegestopt met allerlei lekkers, thee, pistache en vers fruit. Er komen vrienden langs en ze nemen ons mee naar het beste restaurant van het dorp. Eten gebeurd in Iran op de grond, je zit op de grond in een kring rondom het opgediende maal. Als gasten worden we in de watten gelegd en mogen absoluut niet zelf betalen. De Iraniërs voelen het als hun plicht je te verwelkomen in hun land en doen er alles aan dat jij geniet van hun land. 

Hoe kan het dat er een negatief beeld is over Iran in de westerse wereld?

Het antwoord is simpel de mensen worden zwaar onderdrukt door hun regering. De regering is gestoeld op de Islam en trekt dit door in zijn extremen. Vrouwen wordt een hoop verboden opgelegd, zo mogen zij niet ongesluierd de straat op, vrouwen mochten lange tijd geen auto rijden of fietsen en werkten bijna niet in de publieke sector. Mannen moeten verplicht in militaire dienst voor 2 jaar. Voldoen ze niet aan deze plicht, dan is het voor hen onmogelijk het land te verlaten. Tenzij men vermogend is dan kan men de overheid betalen en is het wel mogelijk om voor een periode het land uit te gaan zonder de dienstplicht vervuld te hebben.

Eigenlijk iedereen die we gesproken hebben is negatief over de regering en benoemd dat zij niet vertolken hoe Iran daadwerkelijk is. En ik kan niet anders dan dat beamen. De misdaden die de Iraanse overheid (de revolutionaire garde) pleegt om zijn eigen inwoners te onderdrukken zijn walgelijk. Mensen zijn hopeloos en hebben het gevoel dat ze in een gevangenis leven. Veel mensen willen het land verlaten en jongeren willen geen kinderen. “ I don’t want to raise my child in a prison, we are living in hell”. Wij kunnen ons er nauwelijks een voorstelling bij maken hoe dit moet zijn en worden al droevig bij het horen van de verhalen. Ondanks de verschrikkelijke onderdrukking zijn de Iraniërs zo sterk met elkaar verbonden, zo vrolijk en vinden ze creatieve oplossingen om van het leven te genieten. 

Het gaat mij enorm aan het hart dat zo’n mooi warm, hartelijk, gastvrij, vriendelijk en liefdevol volk onder zulke omstandigheden leeft. Steeds weer als ik terug denk aan Iran of muziek luister raakt het mij recht in mijn hart. Ik hou van Iran en de geweldige mensen! Ik kan iedereen aanraden dit te ervaren!

Na Iran hebben we de oversteek gemaakt naar Dubai om vervolgens in Oman te overwinteren. Daarna zouden terug te keren naar Iran en verder naar het noorden trekken door Turkmenistan, Tajikistan, Kirgizië en uiteindelijk India. Maar dat plan werd plotseling verstoord… Volgende week meer hierover!

Ik wens jullie allen een fijne dag en tot de volgende!