Dit keer een extra lange en extra spannende blog. Ik zou zeggen pak een kopje thee en ga er lekker voor zitten!
Zoals je wellicht in mijn vorige blog heb gelezen vraagt een fiets reis om een gering aanpassingsvermogen. Dit werd afgelopen maanden nog even bevestigd. Na onze avonturen in Oman was het plan om terug te keren richting Iran. Daar werd echter een stokje voor gestoken. Nadat Trump had besloten met bommen te gaan gooien werd de situatie al wat onstabiel. Kort daarna kregen we te horen dat de grens met Turkmenistan gesloten was en moesten we onze route definitief bijstellen. Met als gevolg dat we niet fietsend India in konden. Wat nu?!?!
Zoals je wellicht weet is één van de redenen dat ik reis met de fiets vanwege klimaat overtuigingen. In het dagelijks leven reis ik met de trein en eet ik vegatarisch ik zou dit alles te niet doen als ik vervolgens de hele wereld over zou vliegen omdat ik zo nodig wil reizen.
“ Wist je dat als je met 2 personen van Amsterdam naar Thailand vliegt je evenveel C02 uitstoot als een vegatarisch gezin op jaarbasis?!? “
Het cliche gezegde “verandering begint bij jezelf” klopt als een airbus! Maar goed daar zit je dan met je principes in Oman. Wat nu?
Met de boot? Natuurlijk! Oman ligt praktisch naast India er zit alleen wel wat water tussen (de Arabische zee). Maar helaas er is geen passagiers boot van Oman naar India. Je raad het misschien al de enige mogelijkheid is…vliegen! Ik kan hoog en laag springen maar het enige wat ik kan doen is accepteren dat het niet anders is en de oversteek maken. Of terug fietsen maar dat vind ik dan ook weer een beetje gek als ik er bijna ben.
We verblijven bij vrienden in Muscat. Blanca vliegt al eerder die kant op om vrienden te bezoeken en ik heb een foutje gemaakt met mijn visum dus vlieg een week later. Ik ben lichtelijk zenuwachtig. Ik ben er straks gewoon, in India! Ook ben ik wat zenuwachtig omdat iedereen mij voor gek verklaart dat ik wil gaan fietsen in India. Er is mij verteld dat het een bizar land is, een totaal andere wereld. Mij maakt het juist nieuwsgierig, ik hou daarvan dingen zien en ervaren die totaal anders zijn.
Ik kom laat aan op Delhi Airport en ga met mijn karretje met bagage en een gigantische fietsdoos op zoek naar een taxichauffeur. Na wat proppen rijden we in en overvolle taxi richting mijn host in een buitenwijk van Delhi. Als een blij kind kijk ik naar buiten en probeer alvast een indruk te krijgen van de stad. De volgende ochtend loop ik naar buiten op en wordt ik overvallen door het getoeter van duizenden Rhiksa’s en scooters. Het verkeer krioelt door elkaar en ik denk even “oh, oh misschien hadden ze gelijk wat betreft hier fietsen”.
Maar alles went en binnen een dag loop ik gemakkelijk in de stroom verkeer mee. Ik besef nog niet helemaal dat ik in India ben. Dat ik het gehaald heb! Weliswaar ben ik niet India ingefietst en heb ik nog een grote afstand af te leggen naar het zuiden maar ik ben wel in India. Daar waar ik 1,5 jaar naar uit heb gekeken. Dit besef komt pas als ik in een prachtig verblijf kom het zuiden van Delhi.
Op de fiets ga ik dwars door Delhi! De eerste kilometers is zijn even onwennig maar als snel heb ik door dat als je gewoon mee vloeit met het verkeer en je rijdt als een van hun is er niks aan de hand. Het verkeer rijdt niet hard en alles rijdt door elkaar, rhiska’s (gemotoriseerd of fietsend), scooters, auto’s, vrachtverkeer en soms staat alles ineens stil omdat er een koe oversteekt. Dat kennen we in Nederland niet stel je voor ineens een koe op de A2 haha. Koeien zijn heilig in India, ze lopen overal los en zetten echt geen stap harder als er een auto op hen af komt rijden.
Ik rij over snelwegen die ineens overgaan in een provinciale weg vol met gaten langs de duizenden kleine winkeltjes en de sloppenwijken. Afgelopen jaren heb ik veel armoede en vieze steden gezien maar India slaat alles. De huizen in de sloppenwijken zijn niet meer dan een soort hutjes met een golfplaat erop waar grote families leven op een paar vierkante meter. Sommige mensen leven letterlijk op straat, koken op een vuurtje en zitten van top tot teen onder het stof.
Na deze overweldigende tocht kom ik aan in het hotel waar ik Blanca weer ga ontmoeten. Het is in een sjieke wijk een rand van Delhi. Zodra ik naar door de grote poort naar binnen ga kom ik een een paradijselijke tuin, een oase van rust en natuur. Het overvalt mij en de tranen rollen over mijn wangen. Ineens komt het bij me binnen, Ik heb het gehaald! Achttien maanden reizen met de fiets met alle die tijd een voorstelling van het magische India en nu ben ik er!
India het land van rijke cultuur, spiritualiteit en levenskennis van duizenden jaren oud. Ik voel me als een kind in een snoep winkel, waar te beginnen er is zoveel interessants te ontdekken!
Laten we eens beginnen met de heilige stad voor de Hindoes, Vrindavan. Vanaf Delhi fietsen we door prachtige kleine dorpjes waar niet alleen wij onze ogen uit kijken maar ook de locals als ze ons zien fietsen. We staan bij een klein eettentje om avondeten te halen als er binnen een mum van tijd 10 man om ons heen staat. Indiërs hebben een andere maatstaven wat betreft persoonlijke ruimte, ze komen gerust op 0,5 meter naast je staan om je vervolgens zwijgend minuten lang naar je te staren. De mensen zijn ontzettend blij en vriendelijk, zeker als we vertellen dat we onderweg zijn naar Vrindavan.
Eenmaal aangekomen in Vrindavan merk ik pas echt hoe divers en anders India is van alle andere landen. Ik word wakker in van de klokken die luiden vroeg in de morgen (rond zonsopkomst), ik luister nog eens goed en hoor muziek harde drums alsof er een feestje gaande is. Net als bij de Moslim wordt er ook hier gebeden bij zonsopkomst. We verblijven net achter de grootste tempel van Vrindavan waar de hele dag door kirtan wordt gespeeld, dit zijn liederen waarbij de goden worden aanbeden middels het zingen van hun namen, ook wel mantra’s genoemd. De belangrijkste is “Hare Krishna Hare Krishna Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama Rama Rama Hare Hare”.
Vrindavan is de heilige stad omdat de god Krishna hier geleefd heeft, de bekendste en belangerijkste god van het Hindoeïsme. Als we eenmaal door het dorp lopen kom ik er achter dat er bij ook een kleding style hoor bij de Hare Krishna’s. Mensen lopen in lange gewaden en hebben zijn veelal kaal geschoren met enkel een klein staartje achterhoofd. Ze lopen met een soort buideltasje waarin ze een mala (een ketting met houten kralen) vast hebben en voor elke mantra tellen ze één kraal in het totaal 108 kralen. Deze tellen ze met hun middelvinger en duim de wijs vinger staat voor het ego en steekt uit het zakje, zoals je hieronder ziet. De Hare Krishna beweging heeft zijn hoog tijden gekend in de jaren 70 onder leiding van Guru Srila Prabhupada (zie foto) en werd wereld bekend door o.a. The Beatles. Vandaag de dag is Vrindavan vooral populair onder Russen. Dus even voor jullie beeld, door heel de stad lopen mensen in deze klederdracht met hun hand in die buidel hele dag te mompelen “Hare Krishna Hare Krishna Krishna Krishna Hare Hare, Hare Rama Hare Rama Rama Rama Hare Hare”.
Het is letterlijk of ik op een totaal andere planeet terecht ben gekomen. Af en toe schrik ik me rot als er in de supermarkt ineens zo’n Hare Krishna fluisteraar achter me staat. Maar even zonder grappen het klinkt nu als een grote sekte, wat het inmiddels misschien ook wel geworden is maar de essentie is heel mooi en vrolijk. Het is zoals elke religie gestoeld op liefde maar de uiting hiervan is luchtig en kleurrijk. Tijdens de kirtan wordt er gezamenlijk gezongen en gedanst en worden er bloemen geofferd. We maken het ochtend gebed mee en nadat we gemediteerd en gezongen hebben gaan de gordijnentje van de goddelijke afbeeldingen open en worden het bloemen bestrooit. Vervolgens wordt er opnieuw muziek gemaakt en lopen we al zingend en dansend 3 keer rondom de tempel. Heel bijzonder om dit mee te maken.
Vanuit de Vrindavan fietsen we naar Jaipur, de roze stad. Een lange tocht van 3 dagen langs voornamelijk snelweg en we beginnen te merken dat de sfeer omslaat wegens de angst voor Corona. Als we door de kleine dorpjes fietsen (met onze mondkapjes op) horen we vaak het woord corona vallen de rest verstaan we natuurlijk niet maar de spanning is voelbaar. Op een gegeven moment krijgen we een lift van een boer en worden we er echt mee geconfronteerd. De boer stop in een klein dorpje er komt een man vloekend en tierend op de boer af en schreeuwt iets over corona. Vanaf dat moment voelen we ons niet meer prettig als blanke westerling.
We 2 dagen onderweg als minister president Modi een lockdown aankondigd. Gelukkig weten we nog net een hostel te vinden in Jaipur waar we terecht kunnen. We worden hartelijk ontvangen, we kunnen niet de stad in maar er wordt goed voor ons gezorgd en alles lijkt ok. Tot dat we te horen krijgen dat de buren geklaagd hebben dat er westerlingen in het hostel verblijven. We kunnen niet langer blijven. Wat nu?!?!
Vanaf morgen hebben we geen verblijfplaats, ik benader een aantal hosts maar deze willen/kunnen ons geen onderdak geven wegens corona. We staan dus vanaf morgen op straat!
We willen zo snel mogelijk weg uit India. Daarvoor moeten we eerst terug naar Delhi. Ik zou eigenlijk het liefst gaan fietsen maar dit wordt door iedereen sterk afgeraden omdat het niet veilig meer is. Die avond krijgen we te horen dat de grens van regio Delhi om 6.00 uur s’ochtens dicht gaat. Er is geen keuze meer we moeten direct naar Delhi!
Hals over kop pakken we onze spullen, er wordt een taxi voor ons geregeld en met onze fietsen op het dak gebonden scheuren we midden in de nacht naar Delhi. We komen aan om 2 uur s’nachts bij Hotel Joyti Mahal, deze lieve mensen willen ons onderdak geven. Volledig uit het veld geslagen zitten we op de rand van ons bed, “daar zitten we dan, vast in een doodstil Delhi”.
De volgende dag komen we erachter dat wij niet de enige zijn die vast zitten in dit hotel, een grote groep Argentijnen en Italianen zijn met ons. Het hotel personeel is ontzettend vriendelijke en voelen het als hun plicht om ons te helpen. We kunnen voor gereduceerd tarief verblijven en mee eten met de staf. We kunnen niet naar buiten maar we zitten veilig op een goeie plek. Er is goed eten, een dak terras en nu wachten tot we naar huis kunnen. Een bizarre maar unieke situatie!
Naast dat het uniek is, is het mentaal ook behoorlijk pittig. Ik heb dan wel India gehaald maar het eind doel was Auroville ,een zelfvoorzienende gemeenschap in Zuid India. Als ik hier zou aankomen zou ik de 10.000 km bereiken, als sportman voelde het als falen. Ondanks dat ik rationeel kon bedenken dat het overmacht is het gevoelsmatig heel lastig om te accepteren dat dit het einde van mijn reis is.
Ook de de situatie wordt met de dag nijpender. Onze vlucht wordt gecanceld en het is onzeker wanneer en of we terug kunnen naar Nederland. Elke dag veranderd de situatie. De berichtgeving van de ambassade is verwarrend en er is nog geen zicht op een repatriëringsvlucht. Ondertussen begint in India de spanning ook op te lopen. Mensen trekken massaal vanuit de stad naar de dorpen omdat er geen eten is, bij de grenzen ziet het zwart van de mensen. In het hotel begint de voorraad langzaam op te raken. En we voelen de spanning is ons lijf toenemen. “Wat als er straks geen eten meer is?” “Wat als we hier niet meer kunnen blijven?”
De angst bekruipt mij maar ik weet dat dit soort gedachtes mij nergens brengen, ik heb geen controle. Keer op keer is deze uitdaging er weer rationele gedachtes die controle proberen te krijgen over iets wat niet te controleren valt. Ik heb geleerd dit los te laten en in het moment te zijn, het hier en nu dat is alles wat telt. En wat kan ik dan doen?
Genieten van de laatste momenten van mij reis, genieten van de unieke ervaring in Delhi. Wie kan er nou zeggen dat hij/zij één van de drukste steden ter wereld volledig stil heeft meegemaakt, de lucht in de vervuildste stad ter wereld steeds blauwer heeft zien worden en roof vogels heeft zien vliegen boven de stad. Ongekend om dit te mogen ervaren, ongekend hoe de natuur in staat is zich te herstellen.
Met de ontspanning komt er ook meer acceptatie van feit dat mijn reis erop zit. Ik kan me berusten in het feit dat India niet weg loopt en dat datgene wat ik nog wilde doen blijkbaar niet voor nu bedoeld was. Ik heb altijd gezegd “het gaat niet om de het einddoel het gaat om de reis”.
Uiteindelijk krijgen we het verlossende bericht dat er een vlucht is naar Nederland. Het is nog even stressen om vervoer naar de airport te regelen gezien er geen taxi’s rijden en er vanuit de ambassade geen vervoer werd geregeld, maar uiteindelijk vinden we taxi die bereid is ons te brengen. Met een taxi volledig vol gepropt met onze bagage en een brief van de ambassade in onze hand rijden we door een apocalyptisch stille stad richting de airport. Onderweg worden we om de paar kilometer gecontroleerd door agenten, dit is het spannendste taxi ritje ooit. Zo’n 3/4 uur later zakt onze hartslag als we eindelijk in het vliegtuig zitten terug naar Nederland.
Een onvoorstelbaar einde van deze reis! In 18 maanden doorkruiste ik 18 landen en fietste ik 7556 kilometer. De mooiste ervaring van mijn leven! Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken en mede en mede dankzij jullie support heb ik het kunnen volbrengen. Heb ik India gehaald!!!
Dankzij jullie kunnen we straks een prachtig bedrag doneren aan het Prinses Máxima Centrum. Daarmee kunnen we helpen we kinderen met kanker om spelende wijs te sporten en zo fit te blijven tijdens en na hun behandeling. Zo geven we hun de kans om ook hun dromen na te kunnen leven!
P.s. degene die zich hebben ingeschreven voor sponsoring per kilometer zullen volgende week een bericht mail ontvangen. Deze komt vaak in de spam box terecht het zou heel fijn zijn als u die komende week in de gaten houdt. Bij voorbaat dank!
Sta je niet ingeschreven maar wil je nog wel doneren klik dan hier!
Geen Reacties