Het is twee jaar geleden dat ik vertrok uit Nederland. In de maanden voorafgaand aan dit moment had ik mij langzaam losgeweekt van Nederland. Ik zei mijn baan op, verliet mijn appartement in Amsterdam, zette alle verzekeringen stop en schreef mij uit de basisregistratie personen. Ondanks dat dit grote stappen waren, voelde het goed. Ik voelde dat ik het moest doen om volledig los te komen van het leven dat ik had. De volledige vrijheid aan te gaan en mij over te geven aan dat wat het leven mij te brengen heeft waar dit dan ook  mocht zijn. In overgave startte ik de reis van mijn dromen. Wow, als ik terugdenk aan dit gevoel krijg ik er kippenvel van! 

“Een leven waar tijd ondergeschikt is en de beleving van het moment alles is.”

Ik ging een avontuur tegemoet waarvan ik totaal geen benul had hoe ik dit ging doen. ‘To be honest’, ik had nog nooit een fietsreis gemaakt. Wildkamperen, kaartlezen en bij onbekenden op de bank slapen waren allemaal totaal nieuw. Ik had een route gevonden die mij tot halverwege Luxemburg zou leiden. Met een globale route voor de reis was het uiterste Zuiden van India, Auroville, het einddoel. 

Ik ging een leven tegemoet, waarin tijd ondergeschikt zou zijn en de beleving van het moment het belangrijkste. Een leven waarin alleen het hier en nu zou tellen. 

“Bewustzijn creëren van kinderkanker, kinderen met kanker en survivors inspireren hun dromen na te leven en natuurlijk India bereiken met fiets.” 

Maart 2020, Corona hits the world. Pats boem! Ineens was daar het einde van mijn droomreis. Na anderhalf jaar leven als een nomade moest ik binnen anderhalve week terugschakelen naar een bestaan in Nederland. Wow, ik was in shock en uit het veld geslagen. Was het echt voorbij? 

Ik voelde me verloren. Twee jaar lang had ik een duidelijk doel waar ik naartoe werkte: Bewustzijn creëren over kinderkanker, kinderen met kanker en survivors inspireren hun dromen na te leven en natuurlijk India bereiken met fiets. Door deze motivatie kon ik blijven fietsen hoe lang afstand en hoe steil de berg ook was. Maar wat zou ik gaan doen in Nederland? Wat werden nu mijn doelen?

Ik had alles opgezegd om mogelijk nooit meer terug te komen en nu moest ik ineens gaan bedenken hoe ik mijn leven in Nederland zou gaan invullen. 

“Binnenblijven, terug in mijn schulp”

Na drie weken in quarantaine in de bossen van Drenthe kwam ik terug in de stad en werd ik overvallen door de realisatie dat ik echt terug in Nederland was. Mijn eerste reactie was binnen blijven en terug in mijn eigen schulp, weg van de drukte, weg van de realiteit. Ik voelde mij eenzaam, was angstig om naar buiten te gaan en om geconfronteerd te worden met de realiteit dat ik terug was. Mijn gevoel durfde ik niet te delen. Wie zou mij begrijpen? 

Ik durfde mezelf niet te laten zien, bang voor de Nederlandse directheid, bang om niet gehoord te worden. Stukje bij beetje pushte ik mezelf om weer deel te nemen aan het leven hier. Het deed mij goed vrienden en familie weer te zien en tegelijkertijd kosten de sociale interactie mij enorm veel energie. Ik was het gewoon niet meer gewend. En dit was niet het enige waar aan moest wennen. 

“ Ik leefde met de elementen“

Omdat ik mij zo los had gemaakt van de Nederlandse maatschappij merkte ik dat ik vervreemd was van alles wat zo “normaal” zou moeten zijn. Het voelde alsof ik in een andere tijd realiteit leefde. Nou ben ik nooit de snelste geweest of bezig met tijd en plannen, maar afgelopen jaren is mijn leven verder vertraagd.

Tijdens mijn fietsreis bestond mijn leven uit de basisbehoeftes van het leven:  eten, drinken en het vinden van een slaapplek. Ik plande mijn route afhankelijk van de geografie en weersomstandigheden. Ik leefde met de elementen. Water uit de rivier om me te wassen, vuur om mij warm te houden, aarde die mijn eten koel hield en de wind die mijn snelheid bepaalde. Ik werd steeds meer één met de natuur.
Dit zorgde ook voor een verbinding  met mijn eigen natuur. Een verbinding met mijn natuurlijke flow en tempo. Dit brengt me altijd in diepe verbinding met mezelf. Deze verbinding is me heilig en bepalend voor mijn flow en levenspad.  

• 

• 

• 

Misschien kun je je voorstellen dat ik echt weer moest wennen aan het leven en het tempo in Nederland, en dan te bedenken dat dit alles ook nog middenin de eerste Lockdown afspeelde. Na mijn reis voelde ik dat ik dichter bij mijn innerlijke natuur was dan ooit. Ik ervoer de rust in mezelf.  

En van een afstand keek ik naar de matrix die zich voor mij afspeelde. Ik wist niet goed hoe ik mijzelf hiertoe moest verhouden. Ik vroeg me af: hoe kan ik in deze rijdende trein springen en toch mijn eigen flow en tempo behouden? Op reis was het “makkelijk”. Spelenderwijs heb ik geleerd om te genieten van het alleen zijn. Ik was geen onderdeel van “de maatschappij”. Als ik verder wilde, stapte ik op de fiets en reed ik weer een andere wereld tegemoet. 

Nu was ik ineens weer op één plek en weer onderdeel van die maatschappij , waar ik zo lang op afstand naar kon kijken. Het voelde als een uitdaging om in deze transitie bij mezelf te blijven, om mijn idealen na te blijven leven en niet in de val te stappen van afleiding. Want ik raakte makkelijk de focus kwijt door prikkels van buitenaf waar mijn gedachten mee aan de haal gingen. Vervolgens ontstond er een leegte die moest worden opgevuld met nog meer afleiding. Hierdoor bleef ik in rondjes lopen en liep ik weg van de confrontatie dat mijn reis er nu echt op zat. 

“Het voelt alsof ik opnieuw leer lopen in de maatschappij.” 

Zoals ik al eerder benoemde, beweegt het leven in een natuurlijke flow die van mens tot mens en van dag tot dag verschilt. Het laat zich niet plannen of in een hokje plaatsen. Ik probeer langzaamaan te aarden in Nederland. Ik heb mezelf de tijd gegeven om te wennen en mijn draai weer te vinden in het leven in Nederland. Ik heb mij opnieuw ingeschreven, een verzekering aangevraagd etc. Dit kost mij best veel energie. Ik weet de weg niet meer zo goed en  ben soms nog wat zoekend naar welke stappen te nemen. Het voelt alsof ik opnieuw leer lopen in de maatschappij. Ik schoof de te nemen stappen steeds weer een beetje voor mij uit. De grote vraag is, waarom? Wat houdt mij tegen? 

Toen ik vertrok sloot ik bewust een hoofdstuk af. Ik liet mijn leven in Nederland los zodat ik mogelijk ergens anders wat kon opbouwen. Dat was een proces. Nu zal ik ook mijn reis moeten gaan loslaten. Of in ieder geval accepteren dat het voorbij is. Ik sta met één been in het fietsavontuur en één been in Nederland. Ik voel hoe het mijn ontwikkeling in Nederland tegenhoudt en dus is het tijd om stappen te nemen, los te laten en te accepteren.   

De uitspraak “Als je het nu niet doet, dan doe je waarschijnlijk nooit meer” gonsde afgelopen week door mijn hoofd en ik ben zoooo blij dat ik het gedaan heb! Ik kijk terug op een prachtig hoofdstuk van mijn leven. Een reis die mijn leven heeft veranderd. Een reis waarin ik zoveel heb mogen leren over mezelf, over andere culturen, de natuur en de flow of life heb gevonden. Ik voel dat ik zin heb om de prachtige dans van het leven voort te zetten in Nederland. Het land opnieuw mag ontdekken en mag spelen in haar achtertuin.     

Ik ben teruggekomen als een rijker mens! Ik ben enorm dankbaar dat ik dit heb mogen doen,  enorm dankbaar voor al jullie betrokkenheid en support!

Om het project DreamCycle af te ronden had ik graag met jullie allen samen willen komen, elkaar willen knuffelen en gezellig te toasten maar dat gaat nu even niet. Gelukkig hebben we ZOOM!  

Ik wil jullie uitnodigen voor mijn webinar op 30 november 2020 waarin ik vertel over mijn ervaring, leven in overgave, zelfreflectie, hoe je dromen waar te maken, leven als nomade, angsten overwinnen en nog veel meer. En gaan we de cheque aanbieden aan het Prinses Máxima Centrum!!!   

Ben jij erbij?!?

Meld je aan door hieronder te reageren met IK BEN ERBIJ! En dan zien we elkaar 30 november!